Op pad met Jildou: skiër, kampeerder, korfbalster en kniefetisjist

 Op pad met Jildou. Ja, en een beetje met Henk. Henk? Zeker! De vriend van Jildou. Die zorgt er namelijk voor dat de auto spic en span is. Bandencheck gedaan, de auto is schoon, oliepeil is gecontroleerd, afgetankt, de gevarendriehoek met bijbehorende hesjes liggen klaar en de sneeuwkettingen staan paraat. Zo is Henk! Ook thuis gaat alles gewoon door met drie kinderen. Henk bedankt!

Het is de tweede keer dat ik met een vriendin naar de camping ga. De eerste keer was in december met Ilse (zie blog 'Mee met Gré, maar dan letterlijk deel 1) en nu dus in maart met Jildou. Twee totaal verschillende types en toch ook weer niet. Ilse, 26 jaar, geen kinderen, veel sportend (maar geen korfbal), geen ervaring met kamperen noch met skiën. En dan Jildou: 43 jaar, samenwonend, drie kinderen, korfbal en een leven lang kamperen en skiën achter de rug. Ja, er zijn wat verschillen, maar ook genoeg overeenkomsten: beide vrolijk, ontzettend gemakkelijk in de omgang en zeker een goed gezelschap om mee weg te gaan.

Introductie Jildou

Jildou en ik kennen elkaar al ons hele leven. We zaten samen op de basisschool, Jildou zat 2 groepen hoger (Jildou is 2,5 jaar ouder dan ik) en ik was altijd bij haar zusje Berber. Uiteindelijk kwamen we bij elkaar in het korfbalteam (al stond ik vaker langs de kant in plaats van in het veld) en ontdekten we een gezamenlijke liefde voor bordspelletjes en skiën. Zo’n 15 jaar geleden zijn we een aantal jaar achtereen rond oud en nieuw met een grote groep korfballers en aanhang naar Winterberg geweest. Een gemêleerd gezelschap met wat (oudere) stelletjes, wat vrijgezellen en wat ouders. Na een aantal jaar kregen de eersten uit de groep kinderen en viel deze Winterberg-groep uiteen en stopten ook de skitripjes van Jildou en mij. Tot we drie jaar geleden weer eens samen op ski-pad gingen; naar Fiss. Het jaar erna opnieuw, daarbij ook nog in gezelschap van Hilde. Eigenlijk bestonden deze tripjes alleen maar uit skiën, après skiën, slapen en weer opnieuw. Pffff, pittige reisjes.

In 2007 in Winterberg

Voorbereiding, de reis en de lente op de camping

Terug naar de voorbereiding voor het weekendje weg. Conclusie: er was geen voorbereiding. Ja, Henk had het er druk mee, maar Jildou vroeg alleen maar: ‘Wat moet ik echt niet vergeten?’.  Jildou als ervaren kampeerder en skiër kon ik op dat gebied niet veel bijbrengen. Toch kon ik haar verrassen: badjas, slippers en zwempak (ja 40+, dus hebben wij -ook- een zwempak) niet vergeten! ‘Oh ja we hebben een wellness, lekker!’.

We vertrokken op donderdag om 16.00. De reis ging goed, al hadden we af en toe wat file. Bij aankomst om 00.30 eerst maar even de caravan opstoken (al viel het mee met de kou). Onder het genot van een welverdiende Amaretto werden de plannen besproken voor de aankomende dagen: vrijdag Montafon (Nova), zaterdag Brandnertal, zondag Gargellen en maandag (als het mooi weer zou blijven) Golm. We hadden er zin in! Mocht je denken: ’wat heeft die Gré het toch vaak over Amaretto!’, dat klopt want een fles kost hier (lees in Oostenrijk) maar € 4,50!

De volgende ochtend hadden we om 08.00 al zon en was een trui overbodig. Op de camping dan he? Er zitten toch ook echt wel wat voordelen aan het feit dat de winter op de camping bijna voorbij is. We konden heerlijk ons kopje thee buiten drinken, genietend van de rust en het prachtige uitzicht. Andere voordelen van deze periode op de camping?

1. De kachel hoeft niet of nauwelijks aan en het is niet erg als de caravandeur iets langer dan 3 seconden open blijft staan. 2. De voortent is droog zonder condens. 3. Je kunt op slippers en in een t-shirt naar het sanitair-gebouw of het zwembad zonder het koud te krijgen.

Kortom, het was een genot om hier weer te zijn!

Jildou: de verhalenverteller en vaak gedoe met de knie

Met Jildou hoef je nooit bang te zijn voor stiltes. Als je niet meer weet wat te zeggen, kun je gewoon een willekeurige vraag stellen en in een mum van tijd zit je weer vast aan een episch verhaal over iets waar je waarschijnlijk geen idee van hebt (met name de korfbalverhalen waren soms lastig te volgen😊). Of je het nu al eerder hebt gehoord of niet, dat maakt niet uit – zij is vergeten dat ze het heeft verteld en dus begint ze gewoon opnieuw. Ok, ik overdrijf, maar een ieder die Jildou kent, zal haar hier wel in herkennen.

Dankzij al deze verhalen was het ook op de piste een en al gezelligheid. We hebben veel meters geskied, maar daarnaast zeker veel bij restaurants gezeten. We hadden beide al wat vaker op de latten gestaan dit jaar, dus waren hierdoor iets minder ‘eager’ om de 80 km per dag aan te tikken. Door het prachtige weer, was het overigens geen straf om hiervan te genieten (soms zelfs met boek). En dan hebben we het nog niet eens over het kniefetisjisme van Jildou gehad… de knie die waarschijnlijk meer verhalen vult dan de rest van haar lichaam bij elkaar. Ook hierdoor gingen we een beetje rustiger aan op de pistes: geen risico’s, geen gekke stunts en geen drank (Jildou niet dan). Geen enorme snelheden– enkel de langzame, maar oh zo elegante, ‘Ik-heb-een-kruisband-en-ik-betreed-de-piste-voorzichtig’ stijl. Over de geur van de knieband zal ik het maar niet hebben….

Leiders en volgers

Het weekend met Jildou heeft mij weer even laten nadenken over de begrippen ‘leiders’ en ‘volgers’. In een grote groep heb je altijd wat ‘leiders’ gevolgd door de ‘volgers’. Iedereen die ons kent, weet dat wij onszelf graag in de categorie ‘leiders’ plaatsen. Wij waren dan ook degenen die 15 jaar geleden in Winterberg het voortouw namen en de boel organiseerden. Wat we in dit weekend geconstateerd hebben, is dat wij eigenlijk beide wat rustiger worden in onze leidersrol; er komt een subtiele verschuiving. Super interessant! Daar waar wij vroeger beide de route graag wilden bepalen, zei Jildou nu bijvoorbeeld: ‘ga jij maar voor, ik volg wel’. Nu heeft dat natuurlijk ook te maken met het feit dat ik bekend ben in de skigebieden waar wij waren en tja die knie natuurlijk…. Soms is het gewoon fijn om de controle even los te laten en niet elke beslissing zelf te hoeven maken. Zo liet ik de beslissing wat we de maandag gingen doen weer bij Jildou: nog skiën in Golm of met gierende banden weer naar huis. We zouden het weer even afwachten, het zou misschien wat gaan regenen. Geen regen op maandag, maar wel was er een klein meisje van 4 die mem toch wel een beetje gemist had. Het werden dus gierende banden op de autobahn om alle kleine mormels toch nog even in de armen te sluiten voordat ze naar bed moesten. Misschien, in de rust van het moment, zijn we beide wat meer volgers geworden. Het klinkt bijna sereen….

Liefs,

Gré

P.s.: O ja, had ik al gezegd dat Henk de winterbanden met veel zorg had gecontroleerd? Die hebben we echter niet echt nodig gehad met 16 graden Celsius. Ach. het gaat om het principe!