De Toverberg in het echt: skiën in Davos-Klosters en een bezoek aan het sanatorium

Soms heb je van die plekken of skigebieden die zo tot de verbeelding spreken, dat je denkt: ’daar moet ik een keer heen!’. Davos was zo’n plek voor mij. Ik heb een soort hunkering naar alle grote skigebieden in Zwitserland en Frankrijk en wil die allemaal bij langs (alle grote gebieden in Oostenrijk heb ik inmiddels afgevinkt). Datzelfde heb ik met boeken, die blijven soms ook lang in gedachten. Toen mijn broer met het boek De Toverberg van Thomas Mann aan kwam zetten, ontstond er nog een soort drang bij mij. Als eerste de drang om Davos te bezoeken, maar daarnaast ook de drang om het boek überhaupt uit te lezen (daarover later meer).

De Toverberg – Thomas Mann

De Toverberg speelt zich af in een sanatorium in Davos met als hoofdpersoon Hans Castorp. Een dan nog jonge Hans komt naar Davos om zijn neef te bezoeken die ziek is. Hij is van plan om een week te blijven, maar dit wordt steeds maar uitgesteld en uiteindelijk blijft hij er zeven jaar. Het sanatorium wordt uitgebreid beschreven en ook de terugkerende wandelingen naar Davos Dorf wordt in detail toegelicht. Thomas Mann heeft een hele aparte schrijfstijl waarbij sommige zinnen vaak hele alinea’s zijn. Dit maakt het een lastig boek om te lezen. Ik begreep dat het boek ‘De kleine vriend’ van Donna Tart het meest on(uit)gelezen boek van de wereld is, maar als je het mij vraagt zou ik toch echt mijn geld op dit boek inzetten. Hierbij een voorbeeld van een zin uit het boek:

Ik was geen militair, ik had een civiel beroep, zoals u misschien gehoord heeft, een solide en zinnig beroep, dat naar men zegt zelfs tot volkenverbroedering strekt, maar ik heb er nooit al te veel hart voor gehad, dat geef ik toe, en wel om redenen waarvan ik alleen maar wil zeggen dat zij in het duister liggen: daar liggen ze, samen met de oorsprong van mijn gevoelens voor uw reisgezellin – ik noem haar uitdrukkelijk zo, om aan te geven dat het niet bij mij opkomt aan de positieve rechtsverhouding te willen tornen – mijn gevoelens voor Clawdia Chauchat en mijn verhouding op jou en jou met haar, een verhouding die ik nooit verloochend heb, vanaf het moment dat haar ogen voor het eerst de mijne ontmoetten en ik het te pakken had op een manier die tegen het gezond verstand indruiste, begrijpt u wel?

Ja ik weet het, niet te lezen. En hoewel dat het eigenlijk onleesbaar is, heeft het boek mij wel geraakt. Ik werd per hoofdstuk nieuwsgieriger naar het sanatorium en naar Davos.

Winterkamperen in Nenzing, vlakbij Zwitserland

We hebben de afgelopen twee jaar het winterseizoen doorgebracht met de caravan in Nenzing en vanuit daar is het relatief maar een klein stukje naar Davos. In de winter van 2023/2024 las ik dus De Toverberg en elke keer als ik met het boek bezig was, deelde ik weer iets met Arjen: ‘Wauw, dit is echt indrukwekkend, ik wil hier echt een keer heen’. ‘Moet je deze lange zin eens horen!’ Zelfs Arjen werd nieuwsgierig naar Davos. Toen we een keer met zijn tweeën bij de caravan waren, zei hij opeens terwijl we ergens op de piste in Brandnertal bij een skihutje wat dronken : ‘We zijn nu hier, dus boek maar een hotel, dan gaan we gewoon’. Iedereen die mij een beetje kent, weet ik dat mij dat geen twee keer laat zeggen. We hebben een hotel geboekt, zijn die dag een uur eerder gestopt op de piste, hebben in de caravan onze tassen gepakt en reden naar Davos.

Onbetaalbaar eten in Davos

Na een klein uurtje in de auto stonden we diezelfde avond al in Davos (Platz) in een hele andere wereld: tussen de bergen, in een chique, dure wereld. Met als plan voor de volgende dag: skiën in Davos Klosters en een bezoek aan het sanatorium. Wat kan ik zeggen over Davos? Het is een stad die rijkdom uitstraalt. Het is het type plaats waar je het gevoel hebt dat iedereen om je heen per ongeluk in een design jas is gestapt en het maar normaal vindt om €35 (of eigen Zwitserse frank -CHF) voor een schnitzel te betalen. We kwamen aan rond 18.00, dus moesten ook nog eten en op zoek naar een betaalbaar restaurant. Nou geloof mij: we hebben heel wat meters gelopen zoekende naar een ietwat minder duur restaurant. We zijn bekend met Zwitserland, dus weten dat het eigenlijk gewoon onbetaalbaar (of gekkenwerk) is, maar er moest toch IETS zijn?! Na een uur rondjes lopen, kwamen we uiteindelijk terecht bij een Aziatisch restaurant. Hier bestelden we een klein bakje noodles met kip voor CHF 34,- en tezamen met 2 drankjes konden we het net onder de CHF 100,- houden. Helaas waren we te laat om nog in de sauna bij het hotel te kunnen, dus vroeg naar bed. Zin in de dag die ging komen!

De dag op de berg in Davos Klosters

Na het (uitgebreide) ontbijt zijn we met de auto naar Davos Dorf gereden en daar opgestapt in het treintje naar boven. Wat een omgeving en wat een pistes. Het is hoog, het is breed, het is gemoedelijk, het is simpelweg prachtig! Maar ook hier zijn de prijzen sky high. Sinds wij zo vaak gaan skiën, eten we niet altijd meer op de berg. We nemen vaak even wat eten of drinken mee. Vergelijk het met de fietstocht die 60 jarigen om de 2/3 dagen maken: die gaan ook niet meer elke keer uit eten tijdens de lunch…. Bij het restaurant bestelde ik een wijntje (CHF 8,50) waarna ik mijn tweede glas gevuld heb met een blikje Hugo uit de tas. Niet heel netjes, ik weet het…. We hebben tot een uur of 3 geskied en zijn toen weer naar ons hotel van de nacht ervoor gereden. Hier hadden we een parkeerplek (Davos Platz) die we nog konden gebruiken. Een uitgebreidere toelichting over het skiën in Davos volgt vast later nog wel eens.

Het sanatorium: de Toverberg in het echt

Vanaf het parkeerterrein konden we zo lopend naar het treinstation van het sanatorium gaan: de Schatzalp. We besloten om met het treintje naar boven te gaan en lopend naar beneden. Een enkele reis per volwassene kost CHF 13,-. Je kunt ook in dit gebied gaan skiën; er zijn twee liften dus het is niet heel groot. Een skipas voor een dag kost CHF 43,-

Boven gekomen zie je direct het immense gebouw: tegenwoordig heet het Hotel Schatzalp Davos. Jammer genoeg veel achterstallig onderhoud, maar wat prachtig om hier te zijn. Het heeft iets mysterieus om daar rond te lopen. Voor een Fries redelijk overdreven (want nuchter), maar ik werd er zelfs wat emotioneel van. Ik heb mij zo ingeleefd in het boek, waardoor in mijn optiek Hans en zijn neef daar op het balkon zaten. Het is zo in detail omschreven dat je het gewoon herkent. Het hotel heeft veel gezamenlijke ruimten, een restaurant en een ruimte ingericht met foto’s en herinneringen uit de tijd van het

sanatorium. In het boek wordt gesproken over een zaal waar men eet en waar een piano staat. Deze ruimte hebben wij ook gezien. Kans is groot dat het natuurlijk niet dezelfde ruimte is, maar hé laat mij dat lekker wel denken! We hebben buiten op het terras een wijntje gedronken. En al die tijd heb ik verhalen verteld over het sanatorium: dat ze vaak lopend naar het dorp gingen, dat ze daar dan altijd even op een bankje gingen zitten, dat hij altijd met iedereen een gesprek aanknoopte, dat hij in de middag altijd even ging rusten etc etc. Arjen stelde op een gegeven moment voor om die route dan maar te gaan lopen😊. Met andere woorden: die had genoeg gehoord.

De route naar beneden heet de  ‘Thomas Mann weg’. Ook hier kreeg ik steeds flashbacks naar het boek. Ontzettend bijzonder om op zo’n manier te beleven. Eenmaal beneden zijn we weer naar het hotel gelopen waar we de auto weer hadden geparkeerd. We zijn stiekem de sauna nog even ingesneakt en daarna met de auto weer naar de caravan gereden.

Conclusie 

Wat een ervaring en wat een prachtige plek om te zijn. Ongelooflijk indrukwekkend om wekenlang met een boek bezig te zijn en dan zelf ook daadwerkelijk op die plek te belanden. Een echte aanrader!

Liefs Gré

Ps. Ben je benieuwd naar De toverberg? Hier koop je hem! Een tip tijdens het lezen: als je het gevoel hebt dat je brein in brand staat, leg hem dan even weg en begin een dag later weer. Het is echt een prachtig boek, maar je komt er niet doorheen zonder je af en toe te verbazen.